Rozdział 6 – Simon Scarlet!

Po korytarzach fortecy rozległ się ogromny hałas. Nikt nie wiedział, co się dzieje. Młody rudowłosy mężczyzna biegł z mieczem w ręku do głównej sali. Wiedział, że go tam potrzebują. Wreszcie drzwi otworzyły się z wielkim hukiem, a młodzieniec zdębiał. Zauważył jak potwór zabija potwora, a przynajmniej on tak to widział.

Za pomocą swojej magii podmiany, zmienił zbroję oraz broń. Chciał zabić obydwie istoty. Na szczęście Jane w porę się zorientowała.

— Simon! Nie rób tego!

— A co? Mam patrzeć jak giną moi przyjaciele? Zabiję obydwa potwory za jednym zamachem!

— Nie możesz! Jeśli to zrobisz, zabijesz Mizu, a ona jest jedną z nas! Nie możesz! Nie waż się!

— Mizu? Ten potwór jest kobietą?

I w tej chwili rozniósł się po komnacie głośny ryk. Wszyscy zatkali sobie uszy, by nie ogłuchnąć. Demon umarł z wycieńczenia, a Mizu wstała i wpatrywała się we wszystkich. Jej magia powoli ulatniała się z ciała. Stanęła przed nimi z licznymi obrażeniami, w strzępach, które kiedyś były ubraniem oraz ze złamanym kosturem. Z wycieńczenia upadła na ziemię.

Nashi była w szoku. Natychmiast podbiegła do dziewczyny i chwyciła ją w ramiona, a Daisuke wziął kostur. Będzie potrzebowała czasu, by go naprawić, o ile w ogóle się da.

— Uratowałaś nas wszystkich –mówiła do niej Nashi. – Jestem z ciebie dumna i nie uważam już za głupca.

W tej chwili rożowowłosa zrobiła coś niespodziewanego. Mocno przytuliła dziewczynę, jakby znały się od lat.

Od tamtej chwili minęło pięć dni, a Mizu nie wybudziła się jeszcze ze śpiączki po utraceniu dużej ilości magicznej mocy. Na dodatek jej ciało zostało prawie całkiem pochłonięte przez wodę. Stało się lepkie, wodniste, a na skórze pojawiło się parę rybich łusek, co było nad wyraz dziwne.

— Ona na pewno nie jest Smoczym Zabójcą, bo by nam powiedziała – rzekła Jane pewnego dnia, gdy obserwowała śpiącą przyjaciółkę. – Dużo czytałam o Smoczych Zabójcach. Jej magia nie wskazuje na przynależność do tego rodzaju magów.

— Więc czym jest Mizu? Nie lepiej ją zabić? – zirytował się Simon, który już przyzwyczaił się do nowej sytuacji i zapoznawał z grupą. Jednak nie był przekonany do nowej. Uważał, że dziewczynę powinno się bardzo uważnie obserwować i mieć na baczności.

— Nie możesz jej zabić! – skarciła go Jane. – Jak możesz tak mówić? Nie możesz! Ona nas uratowała! Gdyby tego nie zrobiła, zostalibyśmy wszyscy żywcem pożarci przez Demona Otchłani!

— Demona Otchłani?

— Tak nazywało się plugawe dziecię z księgi Zerefa.

— To wiele wyjaśnia.

— Właściwie mam jedno pytanie – rzekła Jane. – Dlaczego nam pomogłeś? Myślałam, że jesteś samotnikiem.

— Może to zabrzmi głupio, ale od paru dni słyszałem głos. Mówił mi, abym wam pomógł, wtedy będę szczęśliwszy i znajdę spokój dla swej duszy, tak jak mój ojciec.

— Głos?

— Tak. Był piękny i delikatny. Jakby nie z tego świata.

— Ale to nie zmienia faktu, że uważasz Mizu za wroga. Ta dziewczyna nic ci nie zrobiła!

— Możecie przestać się kłócić? – syknęła do nich Lora. – Zachowujecie się jak banda bachorów.

— Przecież jesteśmy dziećmi!

— Chciałabym tylko, żeby ona się ocknęła – wyszeptała Jane. – Chciałabym też jej podziękować.

I nagle coś się stało. Na czole Mizu zaczął błyszczeć znak, ten sam, co kiedyś, lecz zupełnie innym blaskiem, w kolorze czystej bieli. Znamię skrzyło się, ale nie znikało, jak to miało miejsce wcześniej. Wygląda na to, że będzie je miała już na zawsze.

— Dziwne. Ten znak… Kiedyś go widziałam – przypomniała sobie Jane. – Jest niezwykły. Piękny.

Gdy znamię przestało błyszczeć, Mizu się ocknęła. Spojrzała na wszystkich nieco zdezorientowana.

— Przyjaciele – było to pierwsze słowo, jakie padło z jej ust.

— Witaj w domu – powiedziała Nashi, która przed chwilką przyszła. – Już myśleliśmy, że cię straciliśmy, Mizu Fullbuster.

— Fullbuster?

— Tak. – Nashi odsunęła się od matki, gdyż ta chciała zobaczyć córkę swoich przyjaciół. – Witaj w domu, Mizu Fullbuster.

— Ty mnie znasz?

— Tak. Jesteś córką moich przyjaciół, Juvii Lokser i Graya Fullbustera. Tak się cieszę, że mogę cię wreszcie zobaczyć! Czy mogę cię przytulić? Nie robiłam tego, od kiedy Juvia mi powiedziała, że jest w ciąży.

W tej chwili w błękitnych oczach Mizu pojawiły się przeźroczyste krople. Nie mogła ich powstrzymać. Po prostu same płynęły, gdy Lucy ją tuliła.

— Jednak oni mnie od zawsze chcieli… – mówiła przez łzy. – Od zawsze…

— Jak mogłaś pomyśleć inaczej? To cud, że jesteś z nami. Gdyby nie ich miłość, nie byłoby cię tutaj.

— Jak to?

— A więc nie wiesz? Juvia oddała życie za ciebie. Miała cię na rękach, gdy błagała o litość smoka, ale ten był bezlitosny. Ona sama nie miała szans, Gray nie zdążył na czas. – Lucy rozpłakała się. – Oddała swoją magiczną moc, by uratować ciebie. Mizu znaczy woda, a woda to życie. Dlatego masz ten znak. Dała ci go własna matka.

Dziewczynka palcami dotknęła czoła. Chciała sprawdzić czy znamię na pewno tam jest.

— Nie musisz się wstydzić tego, kim jesteś. Człowiek nie wybiera sobie przeznaczenia, ale przeznaczenie człowieka.

— Jestem… – szeptała łkając. – Jestem magiem. To nie jest wstyd. Nie chcę więcej być sama, ani płakać i tęsknić za tamtymi dniami.

— Jesteś taka podobna do moich przyjaciół.

W międzyczasie Simon podstępnie uśmiechnął się. Nadal nie dowierzał dziewczynie. Podszedł do okna, ale przez brudną szybę widział tylko obraz nędzy i rozpaczy. Chciał zmienić ten świat na własną rękę, ale czy w ogóle jest taka możliwość?

— Simon? Nie zamierzasz przeprosić Mizu?

— Za co? – warknął na Jane, nie odwracając się w jej stronę. – Nie jestem jej nic winny.

— Ale źle ją osądziłeś.

— I co z tego? Niedoczekanie wasze – odburknął, a po chwili jego tatuaż nad lewym okiem, który odziedziczył po ojcu, zabłyszczał złowrogo. Jane przeraziła się. On już nie był Simonem, którego znała.

— Nie będę się płaszczył przed nikim.

W tej samej chwili poczuł pięść Nashi na policzku. Różowowłosa wyglądała na wściekłą. Była wkurzona na przyjaciela.

— O co ci chodzi, pusta landrynko?!

— Chyba tobie! Od kiedy wyszedłeś z lochów, jesteś inny! I wcale nie jestem pusta jak mówisz!

— Czyżby? To dlaczego nie pokonałaś Demona Otchłani, a zrobiła to ona? Jesteś słaba, Nashi Dragneel!

— Zamilcz!

Dziewczyna znów próbowała uderzyć Simona, ale ten zrobił unik. W samą porę.

— Nashi, spójrz, co sobą reprezentujesz.

— A ty niszczysz siebie własnym jadem, Simon. Co oni ci zrobili?

— Nic nie wiesz!

— To mi powiedz! Chcę ci pomóc!

— Nashi… Oni chcieli mi zabrać moc. To, co dla maga najważniejsze.

— Co? Niemożliwe!

— Chcieli bym był taki jak on, ale ja sam już nie wiem kim jestem. W głowie mam mętlik…

W oczach Nashi znów pojawiły się łzy.

— Nie płacz przeze mnie Nashi Dragneel, bo jeszcze nie raz zapłaczesz. Jestem skazany na porażkę. Nie posiadam już nic prócz tego ciała. Zabrano mi prawie całą magię.

— Przestań – wyszeptała Nashi. – Masz nas. Zapomniałeś? Obiecałeś mi walkę.

— Ale Nashi…

— Poza tym, to nie koniec świata Simon. Weź się w garść, chłopie!

„Taka sama jak Natsu Dragneel. Taka sama jak mówił mój ojciec.”

— Nigdy cię nie zostawimy, wiesz? Nieważne co by było. Choćbyś nas chciał zabić, to i tak ci wlejemy rozum do głowy. Zapomniałeś już? Jesteśmy rodziną. Jeśli trzeba – Nashi nieco spoważniała – oddam ci połowę swojej mocy.

Wszystkich ta decyzja zaskoczyła.

— Co?!

— Wystarczy, że prawie straciłam rodziców. Nie chcę już więcej ponosić strat wśród bliskich mi osób…

— Nashi, twoje poświęcenie nie musi wcale zaistnieć. Ja znajdę sposób, by odzyskać utraconą moc, a zarazem stać się jeszcze silniejszy. Gdy odbuduję ten kraj…

— Odbudujesz? – dziewczyna przeraziła się. – Co masz na myśli?

— Zostanę nowym władcą Fiore.

— Nie zamierasz wrócić z nami, prawda? Wybrałeś już.

— Wybacz.

— Dupek z ciebie Simon.

— Nashi…

— Zostań sobie samotnym władcą! A my się stąd zbieramy. Na nas już czas.

Nashi podeszła do Loretty, która czytała szybko prastare księgi. Przedtem w ogóle nie zwracała uwagi na tę dwójkę.

— Ogłoś wszystkim, że zbieramy się.

— Nashi, zaczekaj.

— Na co? Czyżbyś zmądrzał?

— To chyba należy do twojej matki, ale wątpię by kontrakt między duchami jeszcze istniał.

Simon podał złotą szkatułkę dziewczynie. Różowowłosa otworzyła pudełeczko i zobaczyła w nim klucze. Nie sądziła, że kiedyś je jeszcze ujrzy. Pamiętała doskonale, że gdy była dzieckiem, bawiła się nimi, ale nie tak by je zniszczyć.

— Czy to są… – Do nich podeszła nagle Lucy, która już się lepiej czuła, a przynajmniej tak się mogło wydawać. – Klucze do bram! – Nie mogła uwierzyć, że znów je widzi.

Przez to, iż przedtem posiadała całkiem inną magię, była zupełnie kimś innym, to zapomniała o kluczach. Bardzo tego żałowała.

— Należą do pani. Demon Otchłani trzymał je w kryjówce, dość łatwej do odnalezienia. Nie wykazał się przy tym inteligencją.

Lucy rozpłakała się. Tak bardzo się cieszyła, że znów odzyskała przyjaciół. Mocno przytuliła klucze do siebie.

— Już nigdy was nie opuszczę! Nigdy!

— Czy to pora na karę, księżniczko? – Znienacka pojawiła się Panna.

— Virgo! Niemożliwe! Przecież… Tyle czasu…

— Mówiłam kiedyś księżniczce, że zawsze będę wierna, dopóki księżniczka sama nie zerwie kontraktu. Sądzę, że z innymi Gwiezdnymi Duchami będzie tak samo.

— Mamo? To Gwiezdny Duch? – spytała Nashi.

— Tak.

Lucy nie mogła się powstrzymać i przytuliła Virgo.

— Coś źle zrobiłam, księżniczko?

— Nie, nic. Tak bardzo się cieszę!

— Czy ta różowa dziewucha to córka księżniczki?

— Różowa dziewucha?! – fuknęła Nashi na ducha.

— Nashi, nie unoś się – skarciła ją matka. – Duchy trzeba szanować tak jak normalnych ludzi, wiesz? – Po chwili Lucy uśmiechnęła się.

Nashi przytaknęła głową, bo matka miała rację. Jak zawsze.

Betowała: Roszpuncia

Ps. Od bety: w razie znalezienia błędów, wypiszcie je w komentarzach. Dzięki!