Rozdział 2 – Pierwszy ślad przeszłości.

Właśnie wczoraj moja beta wysłała mi poprawione rozdziały Smoczej Ery za co jestem jej niezwykle wdzięczna i serdecznie dziękuję. Postanowiłam, że dzisiaj dodam drugi rozdział, a nie będę z tym wcale czekać. Myślę, że wyszedł mi całkiem dobrze i oczywiście trochę dłuższy.
Miłego czytania :)
~
Mizu wstała wcześniej od Daisuke, który jeszcze spał jak dziecko. Ona, zamiast poczekać, zostawiła go w tyle chcąc przeszukać ową „piwnicę”, jak ją nazwał wcześniej jegomość. Idealny czas, aby samemu pomyśleć oraz wszystko dokładnie sprawdzić. Na razie na zewnątrz jest spokój, żadnych huków ani ludzkich odgłosów. Ucieszyła się tym bardzo. Niosła pochodnię i spokojnie szła przed siebie. Odnosiła dziwne wrażenie, że już tutaj kiedyś była, a raczej, że jest z tym miejscem związana. Szkoda tylko, że za niedługo będzie musiała się ewakuować i odejść stąd dla własnego oraz Daisuke dobra. Gdy tak szła, natknęła się na przedziwną książkę z rysunkami. Niektóre były specjalne wytargane. Co się musiało stać, aby ktoś zrobił coś tak okropnego? Dziewczyna delikatnie dmuchnęła na książkę, by kurz odleciał w niepamięć. Zobaczyła tam uśmiechniętą białowłosą dziewczynę oraz kobietę w ciężkiej zbroi – były szczęśliwe. Następne strony były puste. Przez ciało Mizu przeszedł zimny, niepokojący dreszcz. Nagle ujrzała blondynkę trzymającą w dłoni legendarny złoty klucz, o którym na co dzień się nie mówi. Czerwona ciecz na rysunku musi być zakrzepłą krwią. Czyżby należała do niej? Ale dlaczego ktoś chciał się jej pozbyć? Co się tutaj stało? Gdzie jest reszta kartek?
— Ej, siostra! – znienacka odezwał się zaspany Daisuke, przecierając oczy co jakiś czas pięscią. – Mogłaś mnie obudzić.

— A ty nie musisz krzyczeć. Zachowujesz się jak dziecko

.— Co tam masz ciekawego? Znalazłaś coś?

— Dziwną księgę z rysunkami. Chyba to do kogoś należało.
— Należało? Znaczy, że ktoś tutaj był przed nami?

— A jak myślisz, głąbie? – warknęła Mizu, wciąż wpatrując się w blondynkę na fotografii. – Kim ona jest? Co ci zrobili? – zadała pytanie obrazkowi. – Już wiem! Weźmiemy to sobie.

— Że co?! Zwariowałaś!
— Nie. Myślę, że to jakiś znak. W końcu to znaleźliśmy.— Szkoda, że tak nie powiedziałaś o mnie. – Chłopaczek zarumienił się, gdy przypomniało mu się pierwsze spotkanie z Mizu. Co prawda nie było kolorowo, ale zawsze to coś. Bądź co bądź, pierwsza randka zaliczona.

— Wiesz, tak myślałem… – zaczął. – Może byśmy się rozmnożyli? – Wyszczerzył się z wielką nadzieją. – Ja jestem mądry, a ty urocza. Stanowilibyśmy śliczną, idealną wręcz parę. Co prawda, nie znamy się jeszcze dobrze, ale jest na to czas. Wiesz Mizu, dużo myślałem o… – Daisuke w tej chwili przerwał swe przemówienie, bo zorientował się, że Mizu zniknęła. Olała go. Zaczerwienił się z ogromnej złości, jaka w nim zapanowała.
— Każda kobieta to zdecydowanie nieszczęście, a ślub to tragedia.
— Zamiast głupoty opowiadać to mógłbyś poszukać pożywienia, albo zająć się czym innym. Swoją drogą: zmieniłam zdanie. Gdy przeszukamy to miejsce, pójdziemy do biblioteki. Do tego miasta jeszcze wrócimy.
— Jesteś strasznie nieszczęśliwą… znaczy zmienną kobietą! Może jednak cię przytulę? Zrobi ci się cieplej na serduszku! – Zaśmiał się.— Kretyn.
Dla niej była to ważna misja, którą musiała cało i zdrowo przejść. Nie w głowie były jej głupie miłostki. Jeszcze nie czas. Nie odczuwała takiej potrzeby. Pakowała rzeczy potrzebne na dalszą podróż. Jej torba podróżna okazała się wręcz niezbędna.
— Wybieramy się dokądś? – zapytał Daisuke.— A jak myślisz? Dokąd mnie miałeś zaprowadzić?— Do ostatniej biblioteki.— Brawo! Wreszcie zaczynasz myśleć.— No widzisz, a jednak coś potrafię. Zbieramy się.
— Jak to?! Już?— Im wcześniej tym lepiej. Mniej niebezpieczeństw po drodze.
Daisuke uśmiechnął się spokojnie. Podziwiał Mizu, bo miała łeb na karku, dążyła do swojego celu i myślała nie tylko o sobie, jak to robi większość osób. Z przyjemnością zaprowadzi ją do ostatniej biblioteki oraz przedstawi innym zakazanym dzieciom. Tak. Są inni. Nie tylko ona, ale o tym dowie się później. Będzie miała całkiem miłą niespodziankę. Chyba.Wyszli z kryjówki zostawiając wszystko jak było przedtem, a Daisuke nałożył zaklęcie ochronne. Nie chcieli, by ktokolwiek coś stąd wziął, czy dotykał bez ich zgody. Czuli, że to miejsce należy tylko do nich. Przez prawie całą drogę nie odzywali się do siebie, byli zapatrzeni we własny świat i w swoje marzenia. Wracali także do przeszłości, która powoli znikała, zatracała się w odmętach niesprawiedliwości oraz nicości, którą stworzyła Acnologia pozostawiwszy po sobie piętno na nich wszystkich. Piętno, które pozostanie do końca życia. Nie wiadomo, co im przyniesie kolejny dzień, czy wrócą bezpiecznie, czy przeżyją, ale chcieliby przybyć w miejsce, w którym właśnie się poznali. Gdy nastał wieczór i byli z dala od tamtego miasta. Mizu rozkazała rozbić obóz oraz rozpalić ognisko, aby odstraszyć groźne stwory. Kto wie, co się czai w tych krzakach? Nigdy nic nie wiadomo. Daisuke rozpalił ognisko i przygotował posiłek.

— Mizu! Jedzenie! Mizu!
— Już idę. Nie dasz mi się nawet wykąpać – wymruczała mocząc się w źródełku nieopodal. Woda była bardzo przyjemna i ciepła. Chciała spokojnie przemyśleć parę spraw, ale doskonale słyszała wołanie Daisuke. Westchnęła i wyszła z ciepłej wody. Zwykłe, proste, mokre, czarne włosy opadły bezwładnie na czoło, zostawiając po sobie strugi wody, która spływała po twarzy dziewczyny. Założyła swoje codzienne ubranie i ruszyła w kierunku ogniska.
— Jestem – odezwała się. Daisuke spojrzał na nią i zaczerwienił się bardzo mocno; uderzyła go fala gorąca, nagłego miłosnego uścisku z góry i nie mógł tego dusić dalej, chociaż wiedział, że nic z tego nie będzie. Mógł ją kochać potajemnie. Nie potrafił inaczej. Mizu jest czymś więcej niż dziewczyną od misji, od wielkich planów na skrawkach przyszłości. Tańczyła wręcz na nich. Widział to teraz, wyobrażał każdy kawałek jej boskiego ciała. Dla niego było boskie.
— Na co się tak gapisz?! – syknęła i usiadła na kamieniu. Jej błękitne oczy wpatrzone były w iskierki ognia, które kochały się podczas pełni księżyca. Mizu nie potrafiła tego dostrzec.
Podał jej naczynie z pożywieniem. Od razu wzięła się za jego spożycie. Jadła powoli i dokładnie przeżuwała każdy kęs.
— Mizu… – wyszeptał do dziewczyny, chcąc zwrócić na siebie jej uwagę. – Chciałbym o czymś z tobą bardzo poważnie porozmawiać. Czuję, że muszę coś wyjaśnić.

— Słucham.— Nie jestem tym, za kogo mnie uważasz. Owszem, jestem poniekąd złodziejem, ale nie robię tego z własnego wyboru. Musiałem tak postąpić. Dla dobra innych dzieci, które same się wychowywały. Bez mojej pomocy nie przeżyłyby ani dnia dłużej. Ja uciekłem…Mizu odskoczyła od niego niczym oparzona, upuszczając miskę z resztkami jedzenia na ziemię.

— Jak to?! Kim ty jesteś, u diabła?!— Uciekinierem i tak naprawdę nazywam się Daisuke Redfox. Bronię pozostałości po magach. Nie wiem, czy mnie znienawidzisz, ale jeśli mnie zaatakujesz, nie zawaham się cię zabić, pomimo tego, że zyskałaś mój szacunek.— Szacunek?
— Tak. Podziwiam cię za odwagę.— Redfox… – zastanowiła się. – Ja słyszałam już to nazwisko.— Możliwe. W całym kraju mnie poszukują.
— Co takiego uczyniłeś?
— Próbowałem włamać się do starej siedziby Rady Magicznej. Potrzebowałem niezbędnych informacji, ale strażnicy usiłowali mnie zabić. Uprzedziłem ich zamiary. Nie powiem, że żałuję, bo to nieprawda, gdyż byli złymi ludźmi. Chciałem ich zlikwidować.
Mizu westchnęła. Co ma teraz zrobić? Odejść i zostawić go? To niemożliwe. On jest jej potrzebny. Ten cholerny morderca jest potrzebny.

— Pewnie mnie teraz nienawidzisz. Rozumiem. Większość osób darzy mnie tym uczuciem, ale nie będę tłumaczyć się ze swojego postępowania. Mam cel i dążę do niego. Potrzebują mnie także inni. Ja mam dla kogo żyć i dlatego nie daję się zabić.
Mężczyzna zaczął pakować swoje rzeczy.

— Proszę… – Mizu chwyciła jego dłoń i mocno przytrzymała. – Nie odchodź.
— Nie przeszkadza ci to, że jestem mordercą?

— Nie – oto cała odpowiedź Mizu. Chłopak uśmiechnął się i posprzątał to, co upuściła. Ona widocznie nie chciała się przyznawać do tego, że go potrzebuje. Tak czuł. Naprawdę.
— Zastanawia mnie jedno. Dlaczego musimy walczyć o nasze życie, a inni mogą bezkarnie kroczyć, stąpać po tej spalonej, zakrwawionej ziemi!? – krzyknęła, a on spojrzał na nią nieco zdziwiony. – Nie mam nawet nazwiska, a ty masz wszystko. Masz znajomych, przyjaciół, których ja nigdy mieć nie będę! Nie znam swoich rodziców! Nawet nie wiem czy żyją!
— Mizu…Wtedy stało się coś, czego nikt nie mógł się spodziewać. Oczy dziewczyny znienacka zbladły i wydawało się, jakby nie była już sobą. Przestała mówić, a na czole pojawił się dziwny, niebieski znak w kształcie maleńkiej kropelki. Po chwili zniknął.
— Mizu, nie uważam, że jesteś gorsza. Znam wiele dzieci magów, które walczą o każdy dzień i często muszą robić okropne rzeczy. Nawet nie wyobrażasz sobie jak potworne! Ale wiesz co? Gdy o nich pomyślę, czuję wtedy, że nie jestem sam i być może kiedyś pokonamy Acnologię. Zemścimy się na niej. Za naszych rodziców i za siebie. Dopóki jesteśmy razem to damy radę. Poza tym myślę, że jutro późnym popołudniem dotrzemy do naszego upragnionego celu. I mam nadzieję, że od teraz będziesz dla mnie nieco milsza. – Daisuke uśmiechnął się złośliwie.
— Myślę, że przydałby ci się odpoczynek – zaproponował młody mężczyzna. – Więc śpij, Mizu… – wyszeptał jej do ucha, a następnie opuszkami palców delikatnie pogładził szyję dziewczyny.




Betowała: Roszpuncia

Ps. Od bety: w razie znalezienia błędów, wypiszcie je w komentarzach. Dzięki!

x