Rozdział 4 - Wielki Imperator

Hey kochani :) Nareszcie postanowiłam dodać czwarty rozdział, ale szczerze powiedziawszy nie jestem z niego zadowolona bo wyszedł mi strasznie króciutki, ale obiecuję, że następny będzie nieco dłuższy, a przynajmniej mam taką nadzieję. Planuję także zmienić szablon, ale nie wiem kiedy także to wyjdzie. Powstały także dwie nowe zakładki: Bohaterowie oraz Spam, gdzie tam możecie się reklamować do woli.
Zapraszam do czytania :)

Kolorowe promienie słońca wdarły się do biblioteki, budząc po kolei wszystkie dzieci. Spały one na starych materacach, przykryte szarawymi kocami, a pod głową każe miało jedną poduszkę. Nie było pośród nich Kuroi’a, który stał zupełnie gdzie indziej. Z reguły co noc stał na warcie. Dla niego noc była domem, azylem, ostoją. Mógł w gwieździste niebo wpatrywać się cały czas i wcale się tym nie znudził.

— Mizu? Wstałaś już? – Jane podniosła się z materaca i uśmiechnęła serdecznie do niedawno poznanej osoby.

— Myślę, że tak. Miałam ciągle nadzieję, że śnię, że mnie tu nie ma.

— Ale jesteś z nami. Powinnaś się cieszyć.

— Powinnam?

— Tak!

I po chwili Jane pobiegła do innych dzieci, które już powoli wstawały i zajmowały się sobą. Mizu ziewnęła głośno, nawet nie przejmując się tym czy ktoś usłyszy. Znajdowała się w ciepłym miejscu, więc mogła na jakiś czas w sumie zostać, co jej szkodzi? Chyba nic, a dzieci wydają się być bardzo przyjazne.

— Proszę. – Jane podała jej kubek z ciepłą herbatą. – Jeszcze jest ciepła, więc pij. Zaraz będą rozdawać posiłek.

Mizu wzięła metalowy kubek.

— Gdzie Kuroi?

— Nie mam pojęcia, ale myślę, że stoi jeszcze na warcie. Coś się stało? Czemu martwisz się o niego?

— Tak pomyślałam, że mogłabym się od niego wiele nauczyć, ale boję się spytać o trening.

— Spróbować zawsze można.

Po całej bibliotece rozległ się kobiecy krzyk.

— Co się stało?! Kto krzyczy?!

— Daisuke zniknął! – krzyknęła niebiesko włosa dziewczyna, wymachując rękami. W dłoni trzymała skrawek papieru.

— Co się stało?

— Daisuke zniknął – powtórzyła. – Tak bardzo martwię się o niego. Jeśli on coś sobie zrobi, nie daruję sobie tego!

Mizu chwyciła kostur i poprawiła kołnierz od bluzki.

— Dokąd mógłby pójść? – zapytała ironicznie.

— Zamierzasz go szukać? – spytała się, nie dowierzając własnym uszom. – Niemożliwe! Sama nie dasz rady!

— Nie dziwię się, że cały czas przegrywacie – zaczęła. – Cały czas boicie się wyjść z ukrycia. Myślicie, że coś zdziałacie?! Nigdy nie odnajdziecie własnej przeszłości! – krzyknęła z całych sił.

— Mizu… – wyszeptała Jane.

Siostra Daisuke zagryzła mocno usta.

— Kuroi – zagadnęła chłopaka, który pojawił się znienacka.

— Tak? Właśnie skończyłem wartę.

— Zbierz najlepszych i idziemy. Wyruszamy po przyszłość.

— Idziemy w świat?!

— Tak.

— Niemożliwe! Przecież się jeszcze trzy dni temu panicznie bałaś, a teraz…

— Brat mi ważniejszy niż strach. Nie chcę, by Wielki Imperator go złapał.

— Wielki Imperator? – spytała z ciekawością Mizu. – Któż to, do diabła?

— Wielki Imperator przyjął we władanie pozostałości Fiore zaraz po wojnie z Acnologią. Nikt nie wie skąd się pojawił, ani jaką magią włada, ale jest bardzo potężnym magiem. Wszyscy się go boją. My także.

— Powinien wiedzieć więcej o naszych rodzicach. Może nawet wie, gdzie ich pochowano?

— Możliwe.

— W takim razie na co czekamy?! – krzyknęła Mizu. – Wyruszamy!

— Nie tak prędko. Pałac jest bardzo dobrze strzeżony i wątpię, że tak łatwo się tam dostaniemy, o ile w ogóle się uda.

— Musimy. Nie mamy innego wyjścia.

Mała Jane podeszła do Mizu. Wpatrywała się w nią cały czas.

— Czy wszyscy zginiemy?

— Nie pozwolę na to! Już nie – wyszeptała Mizu i po chwili jedną ręką mocno przyciągnęła do siebie Jane, przytulając ją. – I nie mam zamiaru ukrywać swej magii pomimo tego, że jest zakazana. Nie dam się tak łatwo zabić.

Betowała: Roszpuncia

Ps. Od bety: w razie znalezienia błędów, wypiszcie je w komentarzach. Dzięki!Dzięki!